کریم،
در زبان و فرهنگ اسلامی، نژاد و اصیل، خوش خوی و خوش روی، پاکدامن و عفیف،
جوانمرد و با مروّت، بخشاینده، بلند همّت و بزرگوار، خیرخواه و مهربان،
نیکوکار، نیک نفس و نیکو نهاد و در یک کلمه، جامع همه ارزش‌ها است. و این
همه در امام حسن مجتبی علیه السلام گرد آمده بود و به حقیقت، دوست و دشمن
به او کریم می‌گفتند، و در میان شیعیان و پیروان اهل بیت به «کریم اهل بیت
علیهم السلام » شهره است.
امام
حسن مجتبی علیه السلام، نژاده بود و کریم الطرفین و دارای پدر و مادر و
اجداد و عموهایی شرافتمند، بزرگوار و جوانمرد از خاندان هاشم بود. امام حسن
علیه السلام کریم الوجه بود و زیبا روی از جهت منظر، پیکر اخلاق و
بزرگواری به رسول اکرم صلّی الله علیه و آله وسلم شبیه‌تر از او نبود.
دومین
ستاره تابان شیعیان، کریم النفس بوده و آزاده و بزرگوار، عزّت نفس داشت.
گوهر انسانی خود را امانتی خدایی می‌شمرد که پاسداشت آن دیگر شرافت‌ها را
پاس می‌دارد. پستی و لئامت و فرومایگی در سرشتش نبود، و ذلّت و رقّیت و
زبونی در خیالش نمی‌گنجید. کرامت نفس او را از اسارت زور و زر رهانیده و
دنیا در دیدگانش اندک و پست می‌نمود و آن را به چیزی نمی‌گرفت. از آن
جایی که انسان کریم، بردبار و حلیم است، امام مجتبی علیه السلام سرآمد
بردباران و مظهر عفو و گذشت بود. حضرت در برابر کژ اندیشان و معاندانی چون
فسّاق بنی‌امیه چونان کوه می‌ایستاد و در برابر تجاوزات آنان از قانون و
فسق و فجورشان مداهنه نمی‌کرد و خطرهای راه را به جان می‌خرید.
دهش‌های
امام حسن علیه السلام برای خدا بود، بی‌مزد و منّت می‌بخشید. سخاوت امام
در مرز قرآن و سنّت انجام می‌گرفت و از آن تجاوز نمی‌کرد، بخشش خود را
هیچ گاه به یاد نمی‌آورد و انتظار سپاس و تشکر نیز از گیرندگان نداشت. خدا
محوری، اساس و کارهای نیک او بود. از این رو گفته‌اند: «او سه نوبت
داراییش را با خدا تقسیم کرد و در دو نوبت برای خدا از تمام اموالش گذشت»،
امام به کرامت و عزّت نفس مردم توجه داشت. ارزش آبروی مردم را بیش از
داده‌های خود می‌شمرد. درماندگان را صاحب اصلی آن می‌دانست و کرم و بخشش
پیش از پرسش، معنی می‌کرد.
سالروز ولادت کریم اهل بیت را به پیشگاه حضرت ولی عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف تبریک و تهنیت عرض می‌کنیم.